De voorzitter schrijft

Nieuwe column

 

De voorzitter schrijft.

Met veel plezier zat ik afgelopen zaterdagmiddag op de tribune van Dorper Esch te kijken naar de eerste competitie wedstrijd van Dames 1. Wat een geweldige start van een nieuw volleybal seizoen. Zoveel enthousiaste supporters om me heen dat ik een trots gevoel kreeg toen ik er aan dacht, dat ook ik, deel mag zijn van deze prachtige vereniging.

Laat ik me even voorstellen; Ik ben Inge Oude Nijeweme, getrouwd met Robert Rolink en ouder van 3 dochters, Pam, Quinty en Tippy. Wij zijn allen al jaren actief binnen Devoko, spelend en/of commissies. Ik ben vanaf dit seizoen de “nieuwe” voorzitter bij; ikwilvanmijnautoaf.nl/Devoko. Een taak die ik alleen maar kan vervullen met een actief bestuur en vele enthousiaste vrijwilligers binnen onze vereniging, maar ook een taak die ik graag op me neem omdat ik de uitdaging durf aan te gaan om te zorgen dat wij als vereniging weer gaan stralen. Ik zie een vereniging met zoveel potentie.Veel jonge speel(st)ers die gewoon plezier willen maken en daarbij ook nog eens uitgedaagd willen worden in de sport die zij leuk vinden. Zoveel trainers die met passie en liefde hun volleybalvaardigheden willen delen met iedereen die van volleybal houdt. Maar ook veel senior leden die al menig jaar de bal hebben rondgespeeld in het veld en ondertussen erg waardevol voor de vereniging zijn geworden. Dan heb ik de ouders nog niet genoemd. Ze zijn op velerlei fronten actief binnen de vereniging en van onschatbare waarde voor ons. We zijn een vereniging dat na “zwaar weer” op zoek gaat naar de zon. We kijken niet meer achterom alleen nog maar positief vooruit! Ik heb me voorgenomen om elke 2 weken een kleine column schrijven over de leuke en positieve dingen die ik om me heen zie bij de vereniging bij oa wedstrijden en/of trainingen. Gewoon omdat ik mijn enthousiasme graag met jullie deel.

Enthousiast was ik zeker afgelopen zaterdagmiddag. Ik had zo’n plezier om te zien hoe serieus de ballenmeisjes hun functie vervulden. Rennen als er een zweetplekje op het speelveld zichtbaar was. Vol overgave werd er met een roze handdoek over de vloer gewreven, tot de vloer weer blonk. Maar ook hoe trots ze waren in hun blauwe tenue. Stoer dat je elke keer een nieuwe bal in een stuit naar de speelster in het veld mocht geven, zodat deze weer vol overgave aan de opslag kon beginnen. Dit zijn zo van die kleine dingen, die we soms niet meer zien, maar waar ik zo van kan genieten. Hoe je samen dingen doet, met en voor elkaar. Hoe trots mag je als kind zijn als je met elkaar een spandoek maakt voor aanmoedig van dames 1 en deze prachtig zichtbaar hangt in de zaal. Leuke kreten galmen over het veld als er een punt viel voor onze dames. Als laatste kwam daar ook nog een mandje snoep bij voor het publiek. Deze zorgde ervoor dat iedereen jong en oud al kauwend op een spekje, lolly of smiley nog eens extra ging aanmoedigen. Mijn zaterdagmiddag was geweldig, heb genoten. Ik ga vast nog meer genieten dit seizoen.

Ik zal afsluiten met een Twentse spreuk: Ik wil nog wal’s nen foutke maakn, mer jah…’k heb biej mien geboorte ok gin beschrieving è kreegn um ’t perfect te doon.

 

Sportieve groet,

Inge